لباس کار قرن هاست که وجود داشته است.
امروزه این نشان دهنده چیزی بیش از لباس کار برق مناسب برای محافظت از کارگر است.
بیایید دریابیم که چگونه در طول قرن ها توسعه یافته است.قرن هاست که مردم برای هر نوع کاری لباس های خاصی می پوشند .
هدف اصلی همیشه محافظت از افراد در برابر خطرات خاص مرتبط با وظایف آنها بوده است.
قبلاً در قرن هفدهم پیش بند کار محافظ توسط معدنچیان و پاپوش های چوبی توسط کشاورزان برای کار در محیط های به خصوص کثیف و محافظت از کفش های خود استفاده می شد.
در قرون وسطی از لباس کار برای تشخیص طبقه اجتماعی افراد استفاده می شد.
خواه کلاه، شلوار یا پیراهن باشد، هر لباس جای خود را برای تعیین بخش صنایع دستی که یک فرد خاص در آن کار می کند، داد.
در قرن هجدهم، با ظهور انقلاب صنعتی و رشد اقتصادی، مشاغل بیشتر و بیشتری در بخش‌های مختلف توسعه یافت.
محیط های کاری جدید و بسیاری از وظایف جدید نیز خطرات و خطرات جدیدی را در محل کار به همراه داشت.
کارگران برای محافظت از خود شروع به پوشیدن لباس های محکم و مقاوم در طول فعالیت کاری خود کردند.
لباس هایی برای ساخت و ساز و معدن ساخته شد که هم محکم و هم به راحتی شسته می شد.
در اواسط / اواخر قرن 19، شلوار جین خود را به عنوان پرکاربردترین شلوار کار معرفی کرد.
عمدتاً توسط کشاورزان، معدنچیان یا صنعتگرانی که مجبور بودند در شرایط نامساعد کار کنند می پوشیدند.
غالباً یونیفرم‌های کار موقعیت یک کارمند را در سلسله مراتب شرکت نشان می‌داد یا جای خود را برای تشخیص سریع شغلی که انجام می‌داد می‌داد.
تشخیص نواحی مختلف کار از روی رنگ ممکن بود و تا حدی هنوز امکان پذیر است.
به عنوان مثال، رنگ خاکستری اغلب در بخش ساخت و ساز، سبز یا قهوه ای در کشاورزی استفاده می شود، در حالی که در صنعت رنگ آبی برای کارگران و کارگران یدی ترجیح داده می شود.
در صنعت، مدیران اغلب پیراهن سفید می پوشند، از این رو اصطلاحات “یقه سفید” برای مدیران و “یقه آبی” برای کارگران کارخانه به وجود می آید.
در طول قرن بیستم قوانین و مقررات مختلفی در مورد لباس کار حرفه ای وضع شد.
در ابتدا کارگران از جیب خود یونیفرم خود را می خریدند و به دلایل اقتصادی و عملی شلوارهای نخی کلاسیک را با شلوارهای پلی استر جایگزین می کردند، زیرا شستن آن آسان تر بود.
به عنوان لباس بیرونی یک تی شرت ساده یا پیراهن یقه دار می پوشیدند.
